Afrikaner perspektief: Geskryf deur Dirk Uys’n Paar nuusbrokke die afgelope tyd het die gedagtes weer aan die gang gesit oor korrupsie in Afrika.
• In Junie vanjaar is Omar Bongo, vader van 70 kinders en president van Gaboen, oorlede. Hy het talle peperduur eiendomme in Frankryk en 70 bankrekenings agtergelaat.
• In die Rapport-uitgawe van 12 Julie 2009 word kommerwekkende berigte oor die omvang van korrupsie in Suid-Afrika gepubliseer.
• Net die vorige dag het Barack Obama tydens ’n staatsbesoek aan Gaboen na korrupsie as een van die grootste probleme wat die Afrika-vasteland teister, verwys.
Omar Bongo se korrupsie was legendaries. Ten tye van sy dood het hy en lede van sy uitgebreide familie oor 70 bankrekenings beskik by Barclays, BNP Paribas, HSBC, Citibank en Société Générale. Citibank het in 1999 ’n ongelooflike 120 miljoen dollar na een van Bongo se rekenings oorgeplaas sonder om eers ’n ondersoek na die oorsprong van die bedrag te loods. Hy het 33 eiendomme in eksklusiewe woonbuurte in Parys en die suide van Frankryk besit. Die klein diktator met sy platformskoene is in die ouderdom van 73 jaar oorlede nadat hy Gaboen vir 42 jaar geregeer en geld uit die land se olie-inkoste in sy eie sak gesteek het. Daar is meer oliepyplyne as geteerde paaie in Gaboen! Bittermin inwoners in die land het baat gevind by die land se natuurlike rykdom.
In Rapport van 12 Julie word berig oor hoe korrupsie ongestoord in Suid-Afrika plaasvind. In die jongste verslag van die ouditeur-generaal is naamlik vermeld dat korrupte staatsamptenare in 21 maande se tyd R607 miljoen uit staatskoffers gesteel het deur tenderkontrakte onregmatig aan hulleself, familielede of vriende toe te ken Nie een van hulle is egter al vervolg nie. Verskeie hooggeplaaste regeringsamptenare trek verder hulle neuse op vir die amptelike wonings wat aan hulle toegewys word en verkies om privaatwonings in luukse woonbuurte teen astronomiese bedrae te huur. Hiervoor betaal die staat - en belastingbetalers - sonder om ’n wenkbrou te lig. Die parlement se staande komitee oor openbare rekenings sukkel ook vir jare al vergeefs om 1 300 senior amptenare so ver te kry om hulle sakebelange te verklaar. En geen minister het nog in hierdie verband opgetree en sy werknemers voor stok gekry nie.
Dit behoort seker niemand te verbaas dat Suid-Afrikaanse amptenare steel nie. Ons het immers ’n president wat bewys het dat sulke wanpraktyke ongestraf gaan.
Barack Obama het miskien die moed gehad om tydens sy pas afgelope besoek aan Ghana op Afrika se eie verantwoordelikheid vir sy probleme te wys, maar hoeveel impak gaan hierdie boodskap hê op ’n vasteland waar selfverryking ’n aanvaarde leefwyse geword het?
In Afrika is dit die verantwoordelikheid van die stamhoof om vir sy stamlede te sorg. Presies hoe hy dit doen, is nie ter sprake nie. Dit verklaar dan ook hoekom Afrikane nie dieselfde visie van korrupsie as Westerlinge het nie. Die doel heilig die middele, by Afrikane, terwyl Westerlinge vrae stel oor die etiese aspek van die werkswyse.
Die vraag ontstaan dan hoe twee sulke uiteenlopende visies in een land (Suid-Afrika) geakkommodeer kan word? Dit word ’n nog erger tamelet as mens in ag neem dat rykdom hier deur ’n minderheidsgroep gegenereer word en dat hulle etiese besware dus nie swaar weeg nie.
Binne so ’n konteks is dit dus nie verbasend dat ’n (blanke) swendelaar soos Carl Niehaus vandeesweek in ’n peperduur pak by ’n perskonferensie kon opdaag en in sy pretensieuse stem vir vergifnis pleit en ’n nuwe werk vra nie. As blanke kon hy tog nie onbeperk skep nie, aangesien hy nie by regstellende aksie kon baatvind nie. Sy struggle-kamerade wat sedertdien in “suksesvolle” sakemanne ontpop het danksy swart ekonomiese bemagtiging en onregmatige tendertoekennings, kom met moord weg. Wat sou hom dan verhoed om ook skaamteloos op te tree? Die logika hiervan behoort niemand te verstom nie.
• In Junie vanjaar is Omar Bongo, vader van 70 kinders en president van Gaboen, oorlede. Hy het talle peperduur eiendomme in Frankryk en 70 bankrekenings agtergelaat.
• In die Rapport-uitgawe van 12 Julie 2009 word kommerwekkende berigte oor die omvang van korrupsie in Suid-Afrika gepubliseer.
• Net die vorige dag het Barack Obama tydens ’n staatsbesoek aan Gaboen na korrupsie as een van die grootste probleme wat die Afrika-vasteland teister, verwys.
Omar Bongo se korrupsie was legendaries. Ten tye van sy dood het hy en lede van sy uitgebreide familie oor 70 bankrekenings beskik by Barclays, BNP Paribas, HSBC, Citibank en Société Générale. Citibank het in 1999 ’n ongelooflike 120 miljoen dollar na een van Bongo se rekenings oorgeplaas sonder om eers ’n ondersoek na die oorsprong van die bedrag te loods. Hy het 33 eiendomme in eksklusiewe woonbuurte in Parys en die suide van Frankryk besit. Die klein diktator met sy platformskoene is in die ouderdom van 73 jaar oorlede nadat hy Gaboen vir 42 jaar geregeer en geld uit die land se olie-inkoste in sy eie sak gesteek het. Daar is meer oliepyplyne as geteerde paaie in Gaboen! Bittermin inwoners in die land het baat gevind by die land se natuurlike rykdom.
In Rapport van 12 Julie word berig oor hoe korrupsie ongestoord in Suid-Afrika plaasvind. In die jongste verslag van die ouditeur-generaal is naamlik vermeld dat korrupte staatsamptenare in 21 maande se tyd R607 miljoen uit staatskoffers gesteel het deur tenderkontrakte onregmatig aan hulleself, familielede of vriende toe te ken Nie een van hulle is egter al vervolg nie. Verskeie hooggeplaaste regeringsamptenare trek verder hulle neuse op vir die amptelike wonings wat aan hulle toegewys word en verkies om privaatwonings in luukse woonbuurte teen astronomiese bedrae te huur. Hiervoor betaal die staat - en belastingbetalers - sonder om ’n wenkbrou te lig. Die parlement se staande komitee oor openbare rekenings sukkel ook vir jare al vergeefs om 1 300 senior amptenare so ver te kry om hulle sakebelange te verklaar. En geen minister het nog in hierdie verband opgetree en sy werknemers voor stok gekry nie.
Dit behoort seker niemand te verbaas dat Suid-Afrikaanse amptenare steel nie. Ons het immers ’n president wat bewys het dat sulke wanpraktyke ongestraf gaan.
Barack Obama het miskien die moed gehad om tydens sy pas afgelope besoek aan Ghana op Afrika se eie verantwoordelikheid vir sy probleme te wys, maar hoeveel impak gaan hierdie boodskap hê op ’n vasteland waar selfverryking ’n aanvaarde leefwyse geword het?
In Afrika is dit die verantwoordelikheid van die stamhoof om vir sy stamlede te sorg. Presies hoe hy dit doen, is nie ter sprake nie. Dit verklaar dan ook hoekom Afrikane nie dieselfde visie van korrupsie as Westerlinge het nie. Die doel heilig die middele, by Afrikane, terwyl Westerlinge vrae stel oor die etiese aspek van die werkswyse.
Die vraag ontstaan dan hoe twee sulke uiteenlopende visies in een land (Suid-Afrika) geakkommodeer kan word? Dit word ’n nog erger tamelet as mens in ag neem dat rykdom hier deur ’n minderheidsgroep gegenereer word en dat hulle etiese besware dus nie swaar weeg nie.
Binne so ’n konteks is dit dus nie verbasend dat ’n (blanke) swendelaar soos Carl Niehaus vandeesweek in ’n peperduur pak by ’n perskonferensie kon opdaag en in sy pretensieuse stem vir vergifnis pleit en ’n nuwe werk vra nie. As blanke kon hy tog nie onbeperk skep nie, aangesien hy nie by regstellende aksie kon baatvind nie. Sy struggle-kamerade wat sedertdien in “suksesvolle” sakemanne ontpop het danksy swart ekonomiese bemagtiging en onregmatige tendertoekennings, kom met moord weg. Wat sou hom dan verhoed om ook skaamteloos op te tree? Die logika hiervan behoort niemand te verstom nie.
Posts
No comments:
Post a Comment